Necip gibi

Yazdığımı sananlar,
Bilsinler ki, ben,
Ne bir şairim, ne de,
Aşığım bir kadına.

Bir elimde kalem,
Diğerinde hasret,
Varamadım hala,
Vuslatın tadına.

Yüreğimde biriken,
Tozlu anılarımla,
Varabildim belki de,
Hayatın anlamına.

Akıl, mana ve fikir,
Onun yanında fakir.
Değil bir kuple şiir,
Şairlik bile hakir.

Bestesi hece hece,
İşte, gündüz ve gece.
Böylesine bir güce,
Ne söz yeter ne zikir.

Onun içindir iman,
Onun içindir kur'an.
O izin vermiyorsa,
Kalem tutamaz şair.

Aklımızın hörgücü,
Anlamaya yetmiyor.
Yaratıcının gücü,
El Hakim, benim diyor.

Sözün bittiği yerden,
Başlıyormuş şairlik.
İlla yardan ve serden,
Geçmek imiş âlimlik.

Oysa biz, Necip, gibi,
Birer süpürgeciyiz.
Sözün delinse dibi,
Dilde sömürgeciyiz.

Af, mağfiret için,
El açın ve and için.
Gelen af olur diyor,
Yeter ki yolu seçin.

Geri Don