Boşluk

Çocukluğumdan son vapur
yola çıktı dün gece.
Hayat denizinde zaman
an ve son dan ibaret.
Odamdaki bu karanlı ışık
son kez sönünce,
Gözüme bir uyku daldı
uyanmaktan ibaret.

Öyle değil mi?
yaşam,her an ayrı bir yöne,
Köşe bucak,didik didik
aranmaktan ibaret.
Ben yürüdükçe gölgem
bir adım önde,
Demek ki;
Koca dünya gölgelerden ibaret.

Bir boşluk dipsizliğin üzerini örterken,
Bizim gördüklerimiz aydınlıktan ibaret.
İnsan olmak kolay değil
belki de çok erken,
Elimizdeki tek marifet yaşamaktan ibaret.

                                                                            16.07.1999

Geri Don