Gülü Dikenli Çocuklardık

Gülü dikenli çocuklardık.
Parası olanın ikitane,olmayanın birisinden kalma,siyah önlüğü ve
silkmediğimiz yakalarımız vardı.

Dokuz taştan sıkılınca,tilki tilki,saatin kaç oynar,hocanın
saatine göre,koşar zıplar,
Ezan sesi duyunca eve kaçardık.

TRT yazısı bitsede,İstiklal Marşı başlasa,diye bekler,
başlayınca,annelerimizi,babalarımıza şikayet ederdik,
ayağa kalkmadı diye.
Komşumuzun evindede,yer,içer,akranımızla kavga eder,
barışır,kah yarışır,kah büyüklere sataşırdık.

Bitimiz olurdu mesela,dibinden kesilen saçlarımızla
dalga geçen sümüklü kızlar olurdu.

Dikenli günlerdi,güller gibiydi herşey.

Annenin öptüğü yer geçer,babanın kuşları herşeyi
yetiştirirdi.Biz,bir şey isteyince,şakayla geçiştirirlerdi bazen.
Ayın başından,sonundan bize ne!

Dikenli gülmüydük,güle dikenmi,bilmem.

Ama biz,çocuk,olabildik.

Dizlerimizde kabuk tutan yaralardan
belliydi belkide,
Düşüp düşüp,kalkmayı bilen bir nesil olduğumuz.

Lorel-Hardy miz vardı bizim.
Görmeden yatmadığımız Adile teyzemiz vardı.
Metin Oktaylarımız,Selçuk Yulalarımız,babadan kalma
takımlarımız vardı.

Uyumadan,sabırsızca beklenen bayram sabahlarımız.
Ve sonra,bir baktık,tozlu raflara kaldırılmış,anılarımız...

                                          31.10.2014 23:19:00

Geri Don